Sponsoring w kosztach podatkowych

Sponsoring „właściwy” jako świadczenie wzajemne może stanowić koszt podatkowy.

Kodeks cywilny nie zawiera definicji sponsoringu. Wobec tego należy się odnieść do ogólnej zasady swobody umów zawieranych w obrocie gospodarczym. Przepisy podatkowe również nie określają definicji sponsoringu ale organy podatkowe zezwalają na zaliczenie przez sponsora tych wydatków do kosztów uzyskania przychodu.

Dla oceny umowy sponsoringu fiskus w swych interpretacjach odwołuje się do wykładni językowej, zgodnie z którą przez sponsoring należy rozumieć finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności. Organy skarbowe akceptują pogląd, że umowa sponsoringu może przybierać formę sponsoringu „właściwego” lub „niewłaściwego”. Sponsoring „właściwy” występuje wtedy gdy dochodzi do wzajemności świadczeń natomiast sponsoring „niewłaściwy” jest zbliżony do darowizny, ponieważ zawiera jednostronne zobowiązanie sponsora do finansowania sponsorowanego.

W obrocie gospodarczym zwykle dochodzi do finansowania sponsorowanego w zamian za reklamowanie nazwy sponsora, jego działalności gospodarczej i wizerunku (logo) sponsora. Ekwiwalenty charakter umowy sponsoringu wyłącza zakwalifikowanie jej do umowy darowizny, co oznacza, że wydatki o tym charakterze mogą stanowić koszty uzyskania przychodu o ile mają związek z uzyskanym przychodem.
Umowa współpracy na zasadzie sponsoringu w zamian za reklamę ma na celu działania zwiększające popularność sponsora, stanowi reklamę jego produktów a także samego przedsiębiorstwa, co przyczynia się do wzrostu potencjalnych klientów i zwiększenia przychodów firmy. Zatem wydatek taki może stanowić koszt uzyskania przychodu sponsora. Jednak dla możliwości zakwalifikowania wydatku do kosztów podatkowych trzeba spełnić dodatkowe warunki. Wydatek musi być pokryty z zasobów finansowych sponsora, nie został sponsorowi w żaden sposób zwrócony, ma związek z działalnością gospodarczą sponsora oraz został odpowiednio udokumentowany.

Pismo z dnia 9 maja 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.71.2018.3.AJ - „Skoro obydwie strony tak sformułowały w umowie w sposób szczegółowy wzajemne prawa i obowiązki, z których wynika, że zawarta umowa jest umową o świadczenia wzajemne, czyli takie, w których sponsor zobowiązuje się do finansowego wsparcia sponsorowanego, a sponsorowany zobowiązuje się do podjęcia działań popularyzujących przedsiębiorcę, możemy mówić, że mamy do czynienia ze sponsoringiem właściwym i tym samym wydatki związane z zawarciem ww. umowy o świadczenie usług promocyjno-reklamowych można w całości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem spełnienia przesłanki wynikającej z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.”

Lidia Rubińska, Konsultant w Dziale Doradztwa Podatkowego BDO