Wydatki zaliczane do kosztów finansowania dłużnego

Limit kosztów finansowania dłużnego ma na celu ograniczenie ujmowania w kosztach podatkowych płatności odsetkowych.

Zgodnie z art. 2 ust.1 Dyrektywy UE 2016/1164  koszty finansowania zewnętrznego to m.in. wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomiczne równoważne odsetkom oraz wydatki poniesione w związku z pozyskiwaniem finansowania, zgodnie z definicją w prawie krajowym.

Polska ustawa o CIT w art.15 ust.12 wskazuje, że koszty finansowania dłużnego ( zewnętrznego) to koszty związane z uzyskaniem i korzystaniem ze środków finansowych pozyskanych od innych podmiotów zarówno powiązanych oraz niepowiązanych.

Wydatki związane z finansowaniem dłużnym to m.in. zapłacone lub skapitalizowane odsetki od pożyczek i kredytów, odsetki ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty prowizje, premie związane z pozyskaniem finansowania, odsetki od raty leasingowej, kary, opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, które mogą stanowić m.in. zastaw rejestrowy, zabezpieczenie roszczenia hipoteką przymusową.

Przepisy wskazują, że wydatki stanowiące koszty finansowania dłużnego to nie tylko odsetki od środków pieniężnych. Katalog tych wydatków jest szeroki i obejmuje także odsetki z tytułu pochodnych instrumentów finansowych niezależne na rzecz kogo zostały poniesione. Dyrektywa wymienia m.in. odsetki kalkulacyjne od takich instrumentów jak obligacje zamienne, obligacje zerokuponowe, amortyzację skapitalizowanych odsetek, kwoty określane przez odniesienie do zwrotu z finansowania w ramach zasad dotyczących ustalania cen transferowych, kwoty odsetek nominalnych w ramach instrumentów pochodnych lub uzgodnień dotyczących zabezpieczenia związanych z finansowaniem zewnętrznym, z którego korzysta dany podmiot, określone zyski i straty z tytułu różnic kursowych wynikające z zaciągniętych pożyczek, opłaty gwarancyjne związane z uzgodnieniami dotyczącymi finansowania, opłaty związane z uzgodnieniami i podobne koszty związane z zaciąganiem pożyczek.

Wszystkie wymienione wydatki powinny mieścić się w limicie kosztów finansowania dłużnego, o którym mowa w art. 15 c ustawy o CIT. Oznacza to, że podatnik może ująć w kosztach uzyskania przychodu koszty finansowania dłużnego zawsze do kwoty 3 000 000 PLN. Jeśli jednak koszty finansowania dłużnego przekraczają ww. kwotę należy zastosować wskaźnik tzw. podatkowej EBITDA i wyłączyć z kosztów podatkowych nadwyżkę kosztów finasowania dłużnego.

Sposób liczenia limitu kosztów finasowania dłużnego wskazuje interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 lutego 2021 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.603.2020.1.AN- „ wartość ta to kwota odpowiadająca nadwyżce: a) sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszona o przychody o charakterze odsetkowym nad b) sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w danym roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16 m ustawy o CIT, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.(…) należy uznać, że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do kwoty 3.000.000 PLN w roku podatkowym może stanowić koszty uzyskania przychodów według ustawy o CIT, niezależnie od wysokości wskaźnika tzw. podatkowej EBITDA. Oznacza to, że w myśl art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT, w praktyce w przypadku nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej kwoty 3.000.000 PLN nie stosuje się art. 15c ust. 1 ustawy o CIT. Inaczej mówiąc, nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do kwoty 3.000.000 PLN w roku podatkowym zawsze może stanowić koszt uzyskania przychodów w podatku CIT.”

Lidia Rubińska, Konsultant w Dziale Doradztwa Podatkowego BDO